 |
|
Er lag een briefje op mijn bureau: of ik mevrouw Die-en-die wilde terugbellen. Ik toetste het erbij geschreven nummer in. De telefoon ging over.
“Hallo?” klonk een vrouwenstem. Ik noemde mijn naam.
“Spreek ik met mevrouw Die-en-die?” vroeg.
“Ja.” antwoordde de vrouw. “Hoezo?” Ergens klonk de stem afhoudend en wantrouwend. Ik probeerde dat gevoel te negeren en legde uit dat ik een boodschap had aangetroffen om met haar in contact te treden.
“Ja?” zei de vrouw vragend waar ze bevestigend had moeten klinken. De communicatie verliep stroef.
“Misschien wilt u een afspraak maken?” suggereerde ik en hoopte stiekem dat ze dat niet zou willen.
“Nee.” beloonde de vrouw mijn geheime wens. “Nu niet.”
En zonder nog een woord te zeggen hing ze op.
“Hallo?” zei ik beduusd tegen de dode lijn. Toen legde ik in arren moede neer.
De betrekkingen tussen mij en de telefoon lijken niet optimaal, deze week.
[Ik durf niet te bedenken wat er morgen te wachten staat. Misschien ook wel helemaal niks.]
Niet. Het verschil zit in de ‘niet’.
{Mowl: oh.}
Ik zou bijna de telefoon niet durven op te nemen. Laat staan zelf te bellen.
{Mowl: ah.}
Ik zou bijna de telefoon durven op te nemen. Laat staan zelf te bellen.
{Mowl: eh.}
Misschien ontdekte ze ook net dat iemand anders haar telefoonnummer heeft en is ze van haar apropos gebracht.
…Twilightzone: the sequel….
{Mowl: of ze wil geen afspraak met iemand die niet bestaat.}
Dat is ook wel erg apart. Maar misschien belt ze je vandaag dat je haar vandaag weer mag terugbellen….voor niks….
{Mowl: het zijn weer spannende tijden.}