Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Feitelijk alles moet gezegd kunnen worden, niet waar? Daar is Mowl errug principieel in. Maar het moet niet te gek worden!

Onder deze (al dan niet vermakelijke) berichtjes staat een reageerdingetje. Als je daarop klikt kun je, juist, reageren. Als dat gebeurt (tis niet vaak) dan vind ik dat leuk.

Maar nu was een meneer (denk ik; ik leg zo uit waarom) die het nodig vond om te zeggen dattie Mowl niet zo leuk vond. Kan. Mag. Moet zelfs, als iemand dat vindt.

Maar deze meneer vond het nodig om Mowl gestoord te noemen. En depressief. En iemand die vroeger waarschijnlijk veel op school gepest zou zijn.

En dat laatste deed een belletje bij me rinkelen. Want precies die woorden gebruikte ik om enkele medewerkers van Syntus te omschrijven. Twee, om precies te zijn. Een Bijzondere Opsporings Ambtenaar (ook luisterend naar de naam Boa) en een medewerker van de klantenservice (geloof ik). En met name die laatste meneer (F de M in initialen – hij dreigt met de rechter als ik zijn naam voluit schrijf) was zo’n zuur tiepje waarvan ik vermoedde dattie het bijzonder moeilijk heeft gehad op de lagere school. Later misschien ook nog wel.

En nu vermoed ik dat deze meneer – die Mowl al een tijdje volgt – zijn frustraties niet langer in de hand kon houden. Zeker niet, nu ik een officiele klacht aan Syntus heb gestuurd over deze meneer. Een klacht waar ik trouwens al even niets van heb gehoord.

Eerst probeerde ik nog met een kwinkslag te reageren op de steeds grover wordende uitlatingen van de desbetreffende meneer. Maar ineens besloot ik dat het genoeg was.

Ik hoef me niet alles te laten welgevallen!

Dus heb ik de commentaren van die meneer weggehaald en zijn IP-adres geblokkeerd.

Zo. Dat staat hem netjes!

Ik meld dit even, zodat jullie hiervan op de hoogte zijn. Misschien had je ook wat van die meneer gelezen en dacht je: Potverdrie, waar is dat gebleven? Weg dus. Uitgegumd. Gewist. Lekker puh.

Kom zeg, ik ben geen sulletje!