De stilte heeft het laatste woord. Jan-Walter de Neve

Toen de Stukjesschrijver ging voordragen, verlieten sommige gasten de restauratiezaal, die voor de helft was afgezet voor het evenement voor ondernemers, waarvan hij de afsluiting zou vormen.

“Hij had al wel gezegd dat hij niet grappig was.” vergoelijkte de eerste wegloper meteen.

“Nou, ze hadden ons wel mogen waarschuwen.” vond de ander.

“Ik heb de hele dag gewerkt, dus ik had wel op iets lolligs gehoopt.” zei de volgende.

In de zaal stond de Stukjesschrijver voor te lezen tegen een scherm waarop zijn laatste boekje was geprojecteerd. Hij had hem zelf ook in de hand. Hij keek zoals hij altijd keek wanneer hij moest optreden: alsof de ramp alleen maar groter werd door het publiek dat er bij aanwezig was.

De achterblijvers applaudisseerden beleefd. Het gezicht van de Stukjesschrijver bleef strak. Er moest nog heel wat voorgelezen worden.

Hij dacht nu vast aan een sjekkie en een biertje, vermoedde ik.