In dit soort situaties word ik altijd ijzingwekkend, al zeg ik het zelf.

Ik ken dit soort types.

[Nog een terzijde: ik ben er van overtuigd dat dit soort ambtenaren -- ik schaar de Syntus-medewerkers nou daar ook maar even onder -- vroeger op school gepest is. En nu, nu de knulletjes groter zijn geworden, zullen ze de wereld es laten zien wie er de baas is. Volgens mij is dit de basisoorzaak van alle bureaucratie. Kijk dus uit voor de maatschappelijke gevolgen van pesten op scholen!]

Wat je moet doen in dit soort gevallen is: niets. En daar ben ik goed in. Het enige wat ik deed was zeer koel (in de zin van: kil) kijken en de man verder zijn werk te laten doen.

Ik zei alleen “Als jullie wat vaker zouden controleren, had je mijn gezicht twee keer per dag kunnen zien. Dan had je me misschien herkend.” (Verwacht van mij geen “U” in dit soort gevallen.)

Hoe het ook zij: de Syntusser pakte — in plaats van zijn portofoon — zijn bonnenboekje en schreef een vervoerbewijs uit, met uitstel van betaling. Aan de muts die achter zijn rug was gekropen vroeg ie het tarief voor dit soort vergrijpen. “Drie euro vijftig.” piepte ze dapper. De Syntusser schreef dit bedrag op. Samen met de toeslag moest ik € 30, 50 dokken.

“En denk eraan:” zei de Syntusman terwijl ie op een leeg proces verbaal wees, “Als je niet binnen tien dagen betaalt, moet ik justitie inlichten. Dat gaat je nog es tachtig euro kosten.”

Ik las intussen de achterkant van mijn vervoerbewijs. En warempel, daar las ik dat ik binnen 10 dagen mijn jaartrajectkaart aan het loket kon laten zien, waarmee de zaak afgedaan was. De Syntusser zag dat ik het las.

“Je kunt ook binnen tien dagen je jaartrajectkaart aan de balie van ons kantoor laten zien.”

Net toen ik de man om zijn naam en gegevens wilde vragen (een klacht is toch wel gerechtvaardigd, dacht ik) maakte hij zich uit de voeten.

Echt waar: er moet minder gepest worden op school!