Het ei moet niet wijzer willen zijn dan de kip. Erasmus (1469-1536)

We zaten aktie­plannen te verzinnen, m’n collega’s en ik. Want soms moet je je mondje roeren.

“We moeten hand­tekeningen verzamelen.” zei de één.

“En belan­grijke mensen inschakelen.” vond ’n ander.

“We stappen naar de pers.” riep d’r nog één.

“Ik ken iemand bij de radio.” jubelde iemand.

“Ik ga naar NOVA.” schalde de laatste.

Intussen was iedereen opgestaan en buiten­gewoon barricade­bereid. Men keek naar mij — ik had tot dusver gezeten en gezwegen. Nu werd d’r duidelijk wat van mij verwacht. Terwijl ik nadacht over iets gepasts rees ik op uit m’n stoel. Ik balde de vuist in de lucht, zoals ik wel es had gezien.

“Euhm.” zei ik. Ik zag mensen bemoedigend knikken.

“Ik.” herbegon ik. “Euh.” rekte ik nog even. “Ik doe euh.” Ik schraapte m’n keel.

“Ik doe dan wel Spuiten & Slikken.” bedacht ik toen.

[Verbijstering gleed over de gezichten van m’n collega’s. Ik ging weer zitten en voelde ’n onbedwingbare behoefte om door de aarde verzwolgen te worden.]