Onze geest heeft de slijpsteen van allerlei ellende broodnodig, want anders verzinkt hij in versuffing en eigenwaan. Paul de Wispelaere

De beschaving had gewonnen in Engeland, vond de grijsgeknotte dame met de zwartomrande nagels – een kunstenares, die pas toen ze ging schilderen had ontdekt dat ze van adel was, omdat haar penseelstreken zo edel waren. Haar familie had haar afkomst altijd verzwegen.

“Allemaal opzet.” wist ze. “Om de boel onder de duim te houden.” Ze keek van zich af.

“Je doet er toch niks aan.” zei ze dan. Ze nam wat van het supermarkttartaartje dat ze bij zich had, omdat ze net gezwommen had en toch iets moest eten.

“Je ziet het ook met woorden.” vertelde ze. “Zoals wiskunde en whisky. Dat lijkt niet voor niets zo op elkaar. Daar moet je voor uitkijken.” Ze keek me strak aan om er zeker van te zijn dat de waarschuwing doordrong. Dan verzachtten de ogen.

“Er zit een hommelnest in mijn tuin.” zei ze even later. “Daar kan ik uren naar kijken.”