De vijf kleuren verblinden ons oog. De vijf smaken maken onze mond gevoelloos. De vijf tonen maken ons oor doof. Laozi
De schilders kregen de werkopdrachten voor deze dag. De voorman ging hen met grote stappen voor.
“Eerst deze muur,” zei hij, groots gebarend, “dan deze en die en deze – vergeet dit niet – en dan deze weer en dan die.”
“Je kunt ook gewoon zeggen: alles.” zei de jongste van het stel. De voorman deed alsof hij niks hoorde en liep verder. Dit, wees hij, en dat, en hier, en daar. De jongste schilder glimlachte.
“Zo.” zei de voorman na de uitgebreide instructies. “Nog vragen iemand?” De jongste schilder stak zijn hand op.
“Ja ik.” zeidie. “En wat doen we vanmiddag?”
[De voorman deed zijn best er een glimlachje uit te persen. Als er in dit bedrijf functioneringsgesprekken worden gehouden, zou hij er nog wel eens op terug kunnen komen, vreesde ik.]
Offtopic: gefeliciteerd, Mowl.net staat in de top 100 van Nederlandse logs van Blogbeat!
{Mowl: ik hoor ’t net, ja.}
Ja, een beetje te veel bijdehandheid van die jongen, misschien, maar hij had toch gewoon gelijhijk?
{Mowl: maar daar gaat ’t niet ohom.}
Spotten met de voorman kan je duur komen te staan. (Ik ben zelf ook een beetje voorman.)
{Mowl: bij Omroep Brabant doe ze ’t schilderwerk zelf?}
De jongste wordt later vast voorman.
Je staat trouwens in de BlogBeat top 100. http://www.blogbeat.nl/top.aspx
{Mowl: en d’r staat nog iemand onder me ook.}
De jongste geef ik gelijk, waarom zoveel woorden als je het veel korter kunt zeggen?
{Mowl: psies.}
I like the youngest painter.
{Mowl: hij heeft humor.}