“Ik draai nog maar twintig procent van de omzet van voor de crisis,” zei hij, “en dat is dus vanaf dat het terras weer open mocht en de gasten opnieuw konden reserveren. Voor die tijd was het nul.”

Ik had een knak in zijn stem verwacht, waarna hij het laatste woord als een hedendaagse Ko van Dijk had herhaald, maar hij klonk gelaten, met de ongure rust van iemand die weet gedaan te hebben wat hij kon doen en nu het vervolg moest overlaten aan God, het lot of het toeval – wie van hen ook de regie zou overnemen.

“Je kunt hier niemand de schuld van geven,” zei hij, terwijl de gebruikelijke verdachten langs zijn oog leken te trekken.

Hij zuchtte – de eerste emotie.

“Ik denk dat ik er een baantje bij moet nemen,” zei hij. Daarna overwon hij in stilte zijn schroom. “Weet jij nog wat?” vroeg hij tenslotte.