“Wat zou u doen als ik volgende week bel om te vertellen dat u tienduizend euro heeft gewonnen?”

Het is oorlog. Er vallen doden en de ziekenhuizen stromen vol. Niemand weet hoe de maatschappij er over een paar maanden uitziet.

En ik werd gebeld door een loterij.

Een vriendelijk klinkende jongeman – het zijn altoos vriendelijk klinkende jongemannen die verhoeden dat ik voortijdig ophang; alsof de loterij dat weet – bood me op last van zijn opdrachtgever lootjes aan voor slechts de helft van de prijs.

“Ik doe niet aan loterijen,” antwoordde ik om ervan af te zijn. Met die mogelijkheid had zijn script geen rekening gehouden. De jongeman was even stil.

“O?” herstelde hij snel, “En waarom, als ik vragen mag?”

“Uit principe,” loog ik.

Hij klonk teleurgesteld toen hij neerlegde. Ik voelde me bijna schuldig. Als ik hem nu maar niet werkloos had gemaakt.

Misschien kon hij mijn lot verkrijgen.