Ik vertelde Brrrr over de droom van die nacht. ’t Had te maken met ’n kleine ezel die als ’n hondje achter me aanliep en ontzettend aanhankelijk was.

“Hij wilde de hele tijd tongen.” zei ik. “Maar dat wilde ik natuurlijk niet.” haastte ik me d’r aan toe te voegen. “Ik ben niet gek.” Brrrr glimlachte flauwtjes.

Hij moet al honderden van die rare verhalen van me hebben aanhoord, dacht ik op dat moment. Zonder iets te zeggen. Eigenlijk was dat wel heel erg lief. ’n Warm gevoel kwam over me.

“Ik hou van je.” zei ik. Hij bleef glimlachend kijken. We waren even stil. ’n Beetje lang stil.

“Waarom zeg je niks?” vroeg ik toen ’t me te lang duurde. Ik pakte z’n hand beet. Brrrr schrok.

“Hè? Wat?” zeidie. “Ik was even ergens anders.”

[Zo ontdekte ik dat ie zo goed kon luisteren door dat juist niet te doen.]