“Hoe zou het eigenlijk met Die-en-die gaan?” vroeg ik.

“Die is dood,” hoorde ik verbaasd, “al sinds vorig jaar.”

“O,” reageerde ik, niet minder beduusd, “ik dacht…”

Ik zei niet wat ik dacht. Want ik dacht: ik weet nog dat ze ziek was en dat ze naar een verpleeghuis ging. Ik dacht: ik weet nu dat ze dood is en dat ik het wist, nu ik het weet. Ik dacht: nu ik weet dat ik het wist, wat is er dan nog meer dat ik vergeten ben?

Ik dacht aan mijn oma, dat ze huilde bij het ontbijtbordje toen ze niet meer wist hoe ze mes en vork moest gebruiken. Ga ik dat ook vergeten? dacht ik, is dit het begin?

“Ik ben ook wel eens wat kwijt,” hoorde ik. Het klonk als dat het troostend moest zijn.

Ik knikte vriendelijk.

“Natuurlijk,” zei ik.

Maar de gedachten vergat ik niet.