(Dat ik een week niks geschreven heb, wil niet zeggen dat ik niks te melden had. Bovendien zou ik ik niet zijn, als ik mijn ziekenhuisopname niet helemaal zou uitmelken. Je bent dus gewaarschuwd: de eerstkomende dagen zal ik je lastig vallen met mijn belevenissen op de zesde etage van het hospitaal. Even doorbijten dus.)

In de ambulance legden de verpleegkundigen meteen een aansluiting aan voor een infuus. Ik ben daar altijd als de dood voor geweest, maar het inbrengen van de naald viel reuze mee. Bovendien stond het wel interessant.

Met het knopje op mijn pols en voortgeduwd in een rolstoel was ik een Heuse Zieke. Vol ontzag ontweken normale bezoekers ons. Ik zorgde ervoor dat mijn knopje altijd in het zicht was. Ik Was Zielig! (Af en toe hoestte ik rochelend, waarna de bezoekers een nog grotere bocht in acht namen.)

Toen het moment dreigde te komen dat de infuusnaald (nog steeds ongebruikt) verwijderd zou worden, vroeg ik Brrrr het fototoestel mee te nemen. Het kon niet zijn dat ik straks geen tastbaar aandenken aan deze memorabele heldenstatus had!

De dagen nadat de naald uit mijn hand was gehaald werd mijn pols beurs. Tot vandaag vertel ik graag hoe dat komt: “Daar heeft de aansluiting voor het infuus gezeten.”