Ik berouw niets in mijn leven, behalve dat wat ik niet heb gedaan. Coco Chanel (1883-1971)

“Ik hoop niet dat je dat meent.” zei de amandel-ogige Chanel-verkoopster. Ik had haar een bijzonder goede verkoopster genoemd.

Ze had me geïnteresseerd gekregen in een potje zalf van tweehonderddertig euro. Ik had erover gelezen en geweten dat zoiets belachelijk was en overbodig – kortom: niets voor mij.

Maar het Chanel-meisje had mijn huid bekeken en verklaard dat dit goedje pre-cies voor mij gemaakt was. En dat ik er jaren jonger uit zou gaan zien. En dat €230 helemaal niet duur was.

“Je koopt gewoon eens een paar laarzen minder.” voltooide ze haar betoog. En toen had ik dat gezegd, van die goede verkoopster.

“Ik heb liever dat je me overtuigend vindt.” glimlachte ze.

[Misschien was ze meer verleidend, besefte ik me later. We keerden huiswaarts met twee monstertjes ter waarde van drieëntwintig euro elk. “Probeer het maar es.” had ze gezegd. Ze had haar hengel uitgeworpen en wachtte geduldig tot ik beet. Voorlopig ben ik sterk. Voorlopig.]