“Kun jij het niet doen?” vroeg ik.

De oplossing van het probleem leverde andere obstakels op. Zoals de meeste mensen had ik gedoe met mijn haar. Sinds december was het al ongeknipt, maar de verwaarloosde indruk die ik daardoor maakte werd vergoelijkt door de gedachte dat geen enkel mens een kapper had kunnen bezoeken.

Maar die beperking was intussen opgeheven. Ineens liep de straat vol met keurig geknipte kopjes. Ik zou mijn beurt ook moeten afwachten.

“Ik zie daar zo tegenop,” bekende ik, “om weer in die stoel te gaan zitten en een gesprek te beginnen met de kapster. Met alle respect: zij en ik hebben verschillende levens en onze definitie van inhoud en vermaak is te verschillend. Dat is geen teken van snobisme, want het geldt stellig voor beide partijen.” Dat laatste meldde ik vooral aan mezelf.

“Met jou hoef ik tenminste niet te praten,” voltooide ik mijn pleidooi.