Ze wachtte, net als ik, op een visje.

Misschien ben ik onzeker, en misschien had ik een andere rij gekozen als ik haar had gezien. En zij had zich niet omgedraaid, denk ik, als ze mij achter zich had geweten.

Ik had haar kunnen vragen wat er was gebeurd, maar ik had het zelf al ingevuld. Dat L., haar dochter, afstand had genomen toen mijn relatie was opgeblazen door de verkilde lucht die er was ingeblazen.

Voor vrienden is dat vaak moeilijk, had ik begrepen.

Of ze had iets gehoord, wat we nooit hadden besproken. Iets, zwaar genoeg om een vriendschap te verbreken. Dat kan ook, natuurlijk.

Natuurlijk ben ik onzeker.

Zij wist meer, dat zag ik toen ze omdraaide en me zag. Ik had het willen vragen, kunnen vragen – maar ik dorst niet, uit vrees voor het antwoord.

“Ongemakkelijk, hè,” zei ze.

Ik knikte.

Maar ze bedoelde het mondmasker.