De Heer heeft de belofte van de opstanding niet alleen in de boeken geschreven, maar ook in elk lenteblad. Maarten Luther

De zon spietste zich door het bladerdak heen en prikte op de huid. Een welkome sensatie, na de te lange afwezigheid en in het vooruitzicht van meer najaarsweer in de lente.

We wandelden gedrieën, Lief, Schoonheid en ik, langs de klaterende beekjes, over de zandpaden en langs en onder de bomen van het bos.

Ik zag een roodborstje op een stronk, konijntjes door het gras en een boze zwaan die achter twee ganzen aan ging. Zijn vleugels sloegen met kracht op het water, als het de eendachtigen nazat en wegjoeg.

De takken onttwijgden en de laatste bladeren op de grond ritselden van de onzichtbare diertjes die zich eronder verscholen.

We liepen in stil genot en spraken niets dan lichte woorden. Het leven leek compleet zoals het was, daar op die paden, op die dag.

Als dit zo door gaat, heb ik niks om over te schrijven, dacht ik zonder spijt.