|
De twee stewards hielden me nauwgezet in de gaten.
Ik was de enige passagier van de nachtvlucht. De overige veertien plaatsen in de business class waren leeg. Niemand anders om te verzorgen dan ik.
Ik raakte geërgerd. Uiteindelijk riep ik één van de mannen bij me. Ik zei dat ik trek had in fettucini alfredo.
“Het spijt me, meneer.” zei hij zacht, alsof hij andere passagiers kon wekken, “We hebben geen pasta of parmezaan.”
Ik wimpelde hem weg. Langzaamaan raakte ik meer en meer gedeprimeerd.
(…)
De andere steward kwam met een dvd-speler en een kaart met honderd films die ik van mijn leven niet wilde zien.
“Nee bedankt.” zei ik. Ik probeerde te slapen.
We kwamen vroeg aan in New York. Een taxi bracht me naar een bevriende Italiaanse restaurateur. Die begreep me.
Het was voor het eerst van mijn leven dat ik pasta had als ontbijt.
[Het leven van Arnold Zimmerman gaat niet over rozen.]
Pingback: Licht | Mowl.eu
over pasta?
{Mowl: bedankt. Je hebt me van de ‘0’ afgeholpen.}
Ik vond het zo’n sneu gezicht.
{Mowl: en zo staat de teller alweer op ‘2’.}