Om redenen die alleen hij wist, verkoos hij zich strak langs de muren te bewegen en de loop van het afgesleten gaanpad te mijden. Misschien omdat er al zovelen de middenweg begingen – wie zal het zeggen?

Ik leek de enige die hem opmerkte en hij, op zijn beurt, leek mij niet te bekennen, terwijl hij bijkans sleep langs de wand.

Hij moest ergens heen, dacht ik, en daarom bleef ik hem volgen. Mijn veronderstelde gêne bleef wonderwel weg. Of dat een zorgelijke constatering was, zou ik later wel bezien.

Even verderop belandde de man bij een portiek, waar hij, nadat hij om zich heen had gekeken, voorzichtig indraaide en aanbelde. Een vrouw deed open – een vrouw in negligé. Zij keek over de schouder van de man de straat in en trok hem toen naar binnen.

Hier ontstaat een boek, dacht ik, opgetogen dat ik de eerste bladzijde had mogen lezen.