De keer dat ik voor het eerst alleen naar de Grote Stad ging, gaf Moeder me een waarschuwing mee: niemand zegt er gedag, vermaande ze.

Net zulke vreemde mensen als de Onbevoegden, dacht ik, van wie ik niet meer wist dan dat ze nergens mochten komen.

Ik wist niet hoe ze eruit zagen, maar dat ze raar waren stond vast. Want wees eens eerlijk: wie zegt er nu niemand gedag?

Mijn hart bonste onderweg naar de Grote Stad. Althans, dat maak ik er nu van, maar ik kan evengoed hooguit opgetogen gespannen zijn geweest, op weg naar de vreemden op slechts één treinstation van ons verwijderd, die mij gekend waren om hun afwijkende gedrag.

Moeder had me terecht gewaarschuwd: de mensen in de Grote Stad groetten inderdaad niet terug. Maar dat bleek lang niet zo eng als ik had gevreesd.

Misschien vielen die Onbevoegden dan ook wel mee, dacht ik.