Vreselijk

Foto: Rick Kewal Gademann
Het leven is als vijftien druppels Courteline in een glas Beckett. Bernard Seulsten

“We hebben er ruim vijf uur over gedaan,” ontluchtte de dame, “Onderweg hebben we het restaurant maar gebeld dat het later werd en tegen achten hebben we uiteindelijk geannuleerd. Pas om tien uur waren we thuis, al helemaal over de honger heen.”

Maar ze herinnerde zich een nog groter drama.

“Ik moest zo ontzettend plassen!” vertrouwde ze me toe. “Mannen kunnen overal, maar ik heb echt moeten uitzien naar wat bosjes langs de kant van de weg. Wat een opluchting, toen ik uiteindelijk even de auto uit kon om te hurken.”

Zo zei ze het.

“Mijn zus moest ook,” fluisterde ze nu, “maar die is slecht ter been en kon zich daar nergens aan vasthouden. Die bosjes geven geen greep.”

Terugdenkend moest ze erom grinniken.

“Haar blaas barstte zowat,” zei ze, “Afschuwelijk toch?”

Ze schrok van haar eigen vrolijkheid.

“Wat ben ik toch eigenlijk een vreselijk mens, hè?” zei ze.

Standaard