Het is om en nabij half drie in de middag. Ik ben weer thuis.

Vandaag was mijn eerste werkdag na mijn ziekenhuisopname. Als ik er over nadenk: de eerste werkdag van het jaar. En wat voor werkdag zou het worden! Ons nieuwe gebouw zou geopend worden door de staatssecretaris en ik was gevraagd om foto’s te maken. Easy peasy zou Jamie Oliver zeggen.

Dus vanmorgen fietste ik naar het station van A en liep van station Z naar het werk. Om zeven uur stond ik voor de deur. (Jawel! Ongeloof en bijval graag in het reactiedingetje.)

Mmm. Het was nog donker. Mij was duidelijk te verstaan gegeven níet naar binnen te gaan als het donker was. Dan zouden alle alarmen afgaan. Dat heb ik al es meegemaakt – geloof me, da’s niet gezellig.

Ik wachtte een half uur toen J langskwam.

-“Kun je niet naar binnen?”

Ik legde het uit van het donker en het alarm.

-“O, maar dat is begin dit jaar gewijzigd. Je kunt nu gewoon naar binnen.”

Tandenknarsend keek ik toe hoe de deuren zich voor J openden. Ik realiseerde me nu dat het best koud was. Of voelde mijn tenen altijd zo verdoofd?

De dag verliep ideaal. Collega’s die langskwamen en zeiden dat ze blij waren dat ik er weer was. En hoe geschrokken ze waren toen ze hoorden van mijn situatie. Ik knikte, glimlachte en was blij met hun aandacht.

En ik raakte bekaf.

Dit kan ik dus niet uitstaan van mezelf. Ik voel me kiplekker (afgaande op mijn steunkous misschien ‘kiprolladelekker’) – maar heb de conditie van niks.

Dus heb ik Verstandig Gedaan. En ben ik thuis. Iemand anders maakt de foto’s. Mijn collega’s krijgen hapjes en drankjes. En de staatssecretaris zal niemand missen.

Morgen hoor ik wel hoe het geweest is.

(Hoewel, ik heb gehoord dat Omroep Gelderland verslag zal doen. Vanavond kijken.)

Naschrift: Omroep Gelderland is niet geweest.