 |
|
Drie meisjes in de trein; één van hen rijdt achteruit.
“Mamma Mia speelt weer.” zegt Linksvoor. “Ik heb ’t al tig keer gezien.” zegt ze. “Mamma Mia.”
“’t Script kan nog zo goed zijn,” vindt Rechtsvoor, “maar zonder bekende namen vind ik d’r niks aan.”
“We zitten altijd op de derde rij.” gaat Linksvoor verder. “Da’s beter dan de eerste.”
“Op de eerste krijg ik nekpijn.” stelt Rechtsvoor. “Dan maar de derde.” Ze knikt. “Of verder.”
“Maar niet te ver.” waarschuwt Linksvoor.
“Nee, dan zie je niks.” vindt ook Rechtsvoor.
’t Is even stil. ’t Landschap schuift voorbij.
“Ik ga zaterdag naar cabaret.” meldt dan Achter. “Da’s ook toneel.”
[Links- en Rechtsvoor kijken mekaar aan. Ze lachen niet: ze kennen haar.]
Haha, ik moet lachen om de reactie van Peer. En een traantje bij de regel: “’t landschap schuift voorbij..” waarom maakt mij dat melancholisch?
{Mowl: omdat je best wel ’n gevoelig typeje bent.}
Het contact met zichzelf verliezen … dat zou voor deze oppervlakkige meisjes een ramp zijn, want veel meer hebben ze niet.
{Mowl: dus je denkt dat ze wel met zichzelf in contact staan?}
Meisjes, het zijn net homo’s.
{Mowl: gek, ik heb toch altoos verschil bespeurd.}
Brrrr
{Mowl: mijn mening.}