Weet je nog wel?

tagliatelle (2)

Vertrouwen is moed en trouw is kracht. Marie von Ebner-Eschenbach (1830-1916)

Het is de dag voor Het Huwelijk. Onze Peer en zijn Anton gaan morgen ‘ja’ tegen mekaar zeggen. Een emotionele dag.

Ik kan het weten, want het is inmiddels al bijna acht jaar geleden dat Brrrr en ik de handjes in mekaar sloegen. De prachtigste dag van mijn leven. Het hoogtepunt van mijn bestaan. Mooier dat dit zou het niet meer worden.

Dat zeiden de gasten desgevraagd later.

Voor mijzelf is de dag voor het grootste deel één gigantische zwarte vlek geworden.

Nee – ik moet niet liegen. Ik kan me nog vaag herinneren dat we wakker werden. En ook meen ik iets te weten van ballonnen die bij het verlaten van het gemeentehuis werden opgelaten. Maar wat daar tussenin is gebeurd: geen idee.

Man, ik ben nog nooit zo nerveus geweest. Het rijexamen was nog een fluitje van een cent vergeleken met de trouwdag. En dat doe je, als het goed is, ook maar één keer in je leven.

O, ik geloof wel dat het mooi is geweest. Dat zeiden de gasten tenminste naderhand.

[Natuurlijk kan het ook anders. Er zijn mensen die heel ontspannen gaan trouwen. Lijkt me wel leuk, een feestje dat je zelf ook meemaakt.]

Standaard

4 gedachten over “Weet je nog wel?

  1. We hebben in ieder geval iemand geregeld die de hele dag op foto’s vastlegt, zodat we achteraf kunnen zeggen: Ach, is dat ook gebeurd?

    {Mowl: wij ook. Maar waar zijn die foto’s eigenlijk?}

  2. Maar je bent nog bij elkaar. En je vind het nog fijn. Toch? Dus je hebt het wel goed gedaan!

    Wij doen het overigens in twee etappen. Twee keer genieten van elkaar. Eerst partner registratie, later “voor de echt”

    {Mowl: wij waren wel genoodzaakt om het ook in die volgorde te doen – het huwelijk was voor ons nog niet toegankelijk.}

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.