Aankomende jeugd: jeugd die er niet meer kan afblijven. Lieven Andries
“Wat doe jij?” vroeg het jongetje dat plotseling met zijn handen aan mijn bureau hing. Zijn moeder zat even verderop en keek niet naar hem om.
“Ik tik.” zei ik en drukte om dat te bewijzen op de spatiebalk.
“Ik tik.” echode het jongetje en drukte op de enter-toets.
“Nee, niet doen.” zei ik. “Je mag niet zomaar op knopjes drukken.” Ik duwde op de wisknop. “Alleen ik mag dat.”
Het jongetje liet de rand van mijn bureau vol ontzag los.
“Zo!” zei hij.
[Even later had ik een petje geregeld dat ik voor hem op maat maakte. Zijn grote ogen straalden onder de klep vandaan. Gelukkig riep zijn moeder hem, anders had ik het nog bijna leuk gevonden.]
@ AF: Zeker in de buurt van ons aller schrijver?
{Mowl: tamelijk opwekkend.}
(Zit nog te wachten op een reactie van Twotone v.w.b. het knielen)
{Mowl: bijzonder belangwekkend.}
Dat zijn moeder niet naar ’m om keek, vind ik al zorgwekkend.
{Mowl: ik was blijkbaar vertrouwenwekkend.}
Je hebt het kind zowaar niets ernstigs verwenst. Indrukwekkend.
{Mowl: zorgwekkend, bedoel je.}
Kijk je wel een beetje uit? Straks wil je nog surrogaatmoeder worden…
{Mowl: ik heb al ’n pleegzoon. Da’s genoeg.}
Geniet er maar van, nu kijken ze nog tegen je op.
{Mowl: en op jouw leeftijd is dat voorbij?}
Ik ben een kop groter. Wat stel je voor? Dat ik op mijn knieën ga zitten?
{Mowl: ’n kop groter? Niks van gemerkt. Maar knielen mag altijd.}
En je doet alsof je het niet leuk vindt, maar in werkelijkheid vind je het helemaal geweldig als zo’n kind aan je bureau staat.
{Mowl: nietes.}
Als je wilt, ècht wilt ben je best leuk met kinderen……
{Mowl: zolang m’n werk d’r maar niet onder lijdt.}