In de stad bestaat de lente niet. Alleen de herfst en de zomer gelden d’r hier als seizoenen — da’s wel zo prettig.

’t Was avond, bijna nacht. Ik liep op straat, op weg naar huis. Daarbij passeerde ik ’n donkere jongen. ’t Lot beschikte dat ik ‘m aan moest kijken — de jongen keek terug. D’r had op dat moment van alles door me heen kunnen gaan — en wie weet gebeurde dat ook wel, maar ik kan me d’r niks meer van heugen. Wel zag ik dat ie mooi was. Da’s ’t voordeel van de avond die nacht wordt en d’r slechts ’t schijnsel is van de straatverlichting en de etalages. Dat voordeel was ook mij gegund. De jongen knikte.

Zonder ’n woord te zeggen sloegen we ’n zijstraat in.

Ik heb weer wat te vertellen, dacht ik.