Geluk is verdriet dat even uitrust. Brigitte Bardot

We stonden samen te wachten tot de regen zou ophouden, ik met mijn boodschappen en zij met de hare.

De vrouw was netjes gekleed – zeg maar keurig: alsof ze op weg was naar een feest.

“Gaat u naar een feest?” waagde ik. De vrouw keek op, ze glimlachte – verguld als ze leek te zijn met mijn opmerkingsgave.

“Inderdaad.” bevestigde ze. Ze spreidde de armen met boodschappen en wiegde een beetje. “Hoe zie ik er uit?”

“Fleurig.” antwoordde ik. “Fleurig en feestelijk. Wat is de gelegenheid, als ik mag vragen?”

De vrouw pakte haar boodschappen weer vast.

“Nou, die is er niet echt.” zei ze, nog steeds glimlachend. “Maar ik zat alleen thuis, te wachten tot ik mijn stamppotje kon opwarmen. En toen dacht ik: wat een treurnis, laat ik mezelf eens trakteren.”

Ze glom.

“Nou nog even wachten tot het droog is.” zei ze. “Dan kan ik lekker naar huis.”