“Ze is zo anders gaan doen,” zei het ene meisje.

“Anders?” vroeg het andere, “Hoe bedoel je?”

“Nou gewoon, anders,” antwoordde het ene meisje weer, alsof dat afdoende moest zijn. “Sinds ze is gaan studeren is ze anders,” zei ze toch nog maar.

“Ah ja,” knikte het andere meisje, “dat vind ik ook, ze is heel anders geworden.”

“Ik weet niet,” zei het ene meisje, “ze praat ook heel anders, ineens.”

“Ja,” zei het andere daarop, “met van die moeilijke woorden.”

“Precies,” vond de ene, “alsof ze ineens een professor is geworden ofzo.”

“Nou, ze hoeft zich echt niks te verbeelden,” zei het andere meisje, “want ik krab zo haar ogen uit.”

Ze lieten hun beider knikken even verzinken.

“Ik moet er toch niet aan denken dat één van mijn kinderen later wil gaan studeren,” hervatte de andere.

“Laat ze maar gewoon doen,” zei de ene.

“Precies,” zei de andere.