Illusies zijn als paraplu’s: amper heb je ze of je verliest ze weer, en het verlies laat altijd een gevoelige kleine wond achter. William Somerset Maugham (1874-1965)

Uit de auto die voor ’t huis geparkeerd is stappen twee paraplu’s. Ze worden vastgehouden door twee dames van middelbare leeftijd — nou, vooruit: twee onbestemde dames.

De regendruppels vallen gestaag op de schermen. De vrouwen lopen naar de achterklep van de auto. Eentje haalt d’r iets uit, de ander kijkt toe en wacht. De kofferruimte wordt weer gesloten. De beide dames lopen de straat en m’n zicht uit.

Als dat ’t hoogtepunt van m’n dag is, denk ik, dan nog licht geamuseerd, dan is ’t wel heel droef met me gesteld. Ik ga met ’n glimlach en hoopvol gestemd op de bank zitten. M’n blik is naar buiten gericht.

[Enkele uren later schrijf ik dit. M’n glimlach is verstard. Net als m’n humeur.]