Kennis vordert met stappen en niet met sprongen. Thomas Babington Macaulay (1800-1859)

Ik moest achter de rode streep wachten, voordat ik me bij de wachtcommandant (’n term die ik nog van Baantjer ken) kon melden. Ze was in ’n telefoongesprek verwikkeld.

“Nee, hij is geen verdachte.” zei ze. “D’r is geeneens ’n misdrijf. Maar hij kwam hier ineens binnengewandeld en heeft zich aangegeven.” Ze knikte met ’t toestel tegen d’r oor. “Ja, valsheid in geschrifte, ja.” Weer luisterde ze. “Wat moeten we nou met zoiets?” Ze legde de hand op de hoorn. Ik kom zo, mimede ze. Ik glimlachte beleefd.

“Wat?” zei ze. “Gewoon opnemen en opslaan? That’s it?” Weer knikte ze. “Ja, nee, d’r is verder niemand die aangifte heeft gedaan.” ’t Knikken werd trager. “Mmm.” deed ze. “Goed. Dan doen we ’t zo.” Ze hing op.

[“Wat kan ik voor u doen?” vroeg ze. Ik vertelde van m’n framenummer.]