Wanneer een boom des winters zijn bladeren niet verloor, zou hij in de lente niet opnieuw kunnen ontluiken. C. Buddingh’ (1918-1985)

“Wat heb jij daar dan?” vroeg Buurman, die net naar buiten liep toen ik kwam aangefietst met ’n tak in m’n hand.

“’n Tak.” zei ik. “’n Magnolia-tak, om precies te zijn.” Ik parkeerde de fiets.

“Magnolia?” herhaalde Buurman alsof ie d’r voor ’t eerst van hoorde.

“Met heel veel knoppen.” zag Buurvrouw, die intussen ook naar buiten was gekomen.

“Dat worden allemaal bloemen.” zei ik. (’t Voelde alsof ik ’n open deur intrapte.) “Da’s typisch voor de magnolia.” zei ik. “Eerst bloemen, dan blaadjes.” (Ik vertelde d’r niet bij dat dat niet van mezelf was.)

“Heel goed.” knikte Buurman. “Laat die weermannen maar kletsen over dat de winter nog niet voorbij is en haal vooral zelf de lente in huis.”

[Daarna liepen Buurman en Buurvrouw gearmd de zon tegemoet.]