 |
|
“Mag ik uw vervoerbewijs zien?” vroeg de dame in de rode jas. Ze was geen conductrice — die hebben ze niet bij Syntus (nou ja, sporadisch dan), maar ‘n enquêtrice, die voor de vervoerder onderzoekt welke reizigers de trein nemen. Ze verscheen toen we de station van m’n eindbestemming binnenreden. Ik wachtte d’r komst niet af en liep naar de uitgang. Ze kwam achter me aan.
“Mag ik uw vervoerbewijs zien, meneer?” Ik zocht in m’n tas zonder direct resultaat.
“’n Momentje.” mompelde ik. Ik voelde de ogen van de andere reizigers op me gericht.
“Hier heb ik ‘m.” zei ik opgelucht. Ik toonde m’n abonnement. “U dacht vast dat ik zwart meereed.” probeerde ik te grappen.
“Ach.” zei ze. “Wat ik denk is niet belangrijk.”
[Waarmee ik me weer gewaar werd van die starende blikken.]