 |
|
’n Heuse cameravrouw en ’n interviewer waren op werkbezoek.
“Ach gossie.” zei de cameravrouw toen ze Pim zag. “Is dat niet ’n raskat?” Ik vertelde dat ie ’n Noorse boskat moest voorstellen.
“Maar die zijn toch veel groter?” vroeg ze verder. Geduldig legde ik uit dat Pim door ’n klein gebrekje aan z’n tong achtergebleven was toen ie moest opgroeien. Pim spinde intussen dat ’t ’n aard had op de schoot van de interviewer.
“Wat ’n scheetje.” zei de cameravrouw nog es. Ze streelde ‘m. “Wacht.” zei ze. Ze richtte d’r camera op ’t poezenbeest en begon te draaien. Ik trommelde op de tafel. De interviewer zat stil van de kat te genieten. Ik schraapte m’n keel.
“Zeg es,” waagde ik, “jullie kwamen toch voor mij, niet?”
[Mompelend werd de lens weer op mij gericht. Zoals ’t hoort.]
De Vrouw Van wijst met haar vinger naar de linkerhoek van de afbeelding. ‘Is dit allemaal voor die te kleine Noorse boskat?, smaalt ze.
Ze had onthouden dat de interviewer na thuiskomst had verhaald over een dure trap op maat naar een gat in het dak. ‘Voor een kat nota bene. Niet eens voor een hond’, had hij verbaasd medegedeeld.
‘Ja’, zegt de interviewer, ‘vind je het gek dat we waren afgeleid’?
{Mowl: zo’n kat moet toch naar buiten?}
Als je het zo beschrijft, klinkt het inderdaad vrij absurd. Gelukkig weet ik wel beter.
{Mowl: wat weten interviewers nou?}