 |
|
D’r was ’n grote treinstoring. Drommen reizigers stonden buiten, in de vroege ochtendkou, te wachten op vervangend vervoer, dat nooit zou komen. Ik rep vanzelf van Syntus.
’n Man in ’n geel hesje was opgetrommeld om ’t morrende publiek te betomen. Geduldig antwoordde die alle vragen, steevast gelardeerd met de belofte dat ’n alternatieve bus elk moment kon komen — wat we geruime tijd bleven geloven.
Op ’n gegeven moment stopte d’r ’n vrachtwagen, even verderop. De chauffeur stapte uit en liep naar de man in ’t gele hesje.
“Weet u waar ik heen moet?” vroeg ie. De man in ’t gele hesje draaide zich om.
“Sorry meneer.” zeidie. “Ik ben van Syntus. Ik weet van niets.” De chauffeur aarzelde ’n klein moment en liep toen terug.
[Dat was ’n alomvattend antwoord, dacht ik even later.]
Hoeveel treinreizigers passen er eigenlijk in een vrachtwagen?
{Mowl: geen idee.}