 |
|
Pim was blij toen we thuiskwamen. Niet ’n beetje blij, maar heul, heul blij.
Als d’r één van ons ging zitten, sprong ie meteen op ‘m en plakte zich d’r finaal aan vast. En als die dan moest opstaan, omdat de natuur z’n beloop moest hebben ofzo, dan sprong ie als ’n jonge vlo over naar de ander om zich daar aan te verkleven. ’n Poes z’n manier om te zeggen dat ie ons gemist heeft.
Mies reageerde heel anders.
Die kwam na ’n uurtje gapend naar beneden en wilde eten. Alsof d’r niks was gebeurd. Alsof we geen week waren weggeweest. En omdat ’t etenstijd was, natuurlijk.
Met Pim vastgeklemd op m’n bovenbeen en Mies ronddraaiend om d’r voerbakje was ’t weer als vanouds.
“Zijn we wel weggeweest?” vroeg ik Brrrr.
[“We zijn nog nooit zo weggeweest.” zei Brrrr.]