 |
|
“’n Momentje.”
De Turkse eigenaar van ’t kaderestaurant zette met z’n wijsvinger ons gesprek in de pauzestand. Hij nam de telefoon op.
“Wat?” zeidie. Hij hoorde ’t nieuws dat wij al hadden geleerd. Van de man die ’n half dozijn onbekenden had doodgeschoten en daarna de hand aan zichzelf had geslagen. Hij keek over ’t zonbeschenen terras. ’t Personeel rende af en aan. “’t Wordt steeds fraaier in Nederland.” Hij zette z’n vrije hand tegen de afzetkast. “Was ’t ’n buitenlander?”
Ik kon aan z’n gezicht niet aflezen of ’t antwoord ‘m geruststelde of juist niet.
“’t Wordt steeds fraaier in Nederland.” zeidie. ’t Was duidelijk — alle tafels waren bezet en hij en ’t leven moesten verder.
[“Is alles naar wens?” vroeg ie, schijnbaar onverstoord. We knikten.]