 |
|
Eigenlijk was ’t niet meer dan dit: ’n meisje dat op de knie van ’n jongen zat. De jongen was aan ’t bellen en ’t meisje keek om zich heen. Samen zaten ze op de stoep van de straat waar ze ouwe spullen die ze toch niet meer gebruikten verkochten. ’t Was immers Koninginnedag, moet je weten. Gewoon ’n jongen en ’n meisje, meer niet.
Maar ’t was hoe ’t meisje keek, dat ik bleef staan en terugkeek. Ze zag me niet kijken en dat moest ook niet. Want ’t meisje had zich teruggetrokken in d’r eigen wereld, misschien wel met de jongen — misschien ook niet. Maar in die wereld was ze veilig, geborgen: gelukkig. Dat las ik aan d’r gezicht.
Meer niet.
[Soms vertelt ’n verhaal zichzelf.]