 |
|
Op ’t kerkhof liep Moeder in ’n streep naar ’t graf van Vader. Daar bleef ze even in bezinning staan. Toen sprak ze vroed.
“Ach, help de jongens toch met hun nieuwe toekomst.” zei ze. Ze had de handen gevouwen. “Ik weet dat je ze helpen kunt.” We bleven even samen naast mekaar staan. Ik was geroerd door de liefde die d’r uit d’r bezorgdheid sprak. Even voelde ik de behoefte d’r beet te pakken, maar ik kwam alleen tot scherts.
“Da’s mooi.” zei ik. “Nu kan ’t niet meer verkeerd gaan.” Moeder wreef in d’r handen. Toen draaide ze zich om en beende weg.
“We gaan ook nog naar Opa en Oma.” zei ze. “Je kunt nooit zeker genoeg zijn.”
[Na de tweede smeekbede pakte ze me beet. “Nu komt ’t goed.” zei ze.”]
Why is it that people often
hide deeper feelings
behind banter ?
{Mowl: omdat dat veiliger is, denk ik. En makkelijker.}