Het leven is een weg omhoog, de stof is een weg naar beneden. Henri-Louis Bergson

De jongen staarde aan de overkant van de winkelstraat omhoog naar een gesluierd raam. Hij floot een schelle toon op zijn vingers, maar het gordijn bleef onbeweeglijk gesloten. De jongen keek om zich heen – alsof hij zocht.

De man van de winkel beneden het raam had hem zien kijken. Hij kwam naar buiten gelopen.

“Ik geloof niet dat ze er is.” zei hij maar meteen.

“Jawel.” zei de jongen. “Dat moet.” De winkelier pakte zijn schouder.

“Ga nu maar naar huis.” zei hij. “Je staat hier al veel te lang.” Hij glimlachte. “Misschien is ze het gewoon vergeten.”

“Dat kan niet.” ontkende de jongen de aangeboden mogelijkheid. “Gisteren zei ze me nog Tot morgen!” Zijn blik bleef strak op het venster gericht.

“En ze neemt de telefoon ook al niet op.” zuchtte hij. De winkelier ging hoofdschuddend weer terug naar binnen.

[“Heeft u geen achtertuin?” riep de jongen hem na.]