|
Het voordeel, dacht ik, van pas op de zevende januari weer op mijn werk te verschijnen, was dat ik verschoond zou blijven van alle nieuwjaarswensen. Dat was dan vast en zeker voor het grootste deel achter de rug. Dacht ik.
Maar de loop van de afgelopen feestdagen heeft er blijkbaar tot geleid dat praktisch iedereen pas weer op de zevende januari is begonnen. Waarmee elke collega die het kantoor binnenwandelde automatisch de prooi werd van de notoire gelukwensers.
Ik ben nog nooit zoveel afgelebberd als dit jaar.
[Waar zijn trouwens de goeduitziende vakgenoten waarmee je wel wilt lebberen? Niet op mijn werk, in elk geval. En zeker niet op zeven januari.]
Wat je zegt….want na die vandaag heb ik er morgen alweer eentje op het werk….
{Mowl: in aanwezigheid van Chris Zeegers?}
Bij mij ging het gisteren van: ‘Heb ik je al gehad? Nee?’ (…….)
{Mowl: je gaat iedereen ook door mekaar halen.}
Ik had onlangs de gemeentereceptie. Moet je nagaan hoe ik me voel.
{Mowl: loopt daar ook niks boeiends tussen?}
Niks helpt er tegen. Het ergste zijn nog al die nieuwjaarsborrels die bijna in februari gevierd worden.
Doet me eraan denken, morgen heb ik er weer eentje…. 😉
{Mowl: wat een Zwitserlevengevoel.}
Die houden zich natuurlijk gedeisd totdat er echt niet meer gelebberd hoeft te worden.
{Mowl: het moest verboden worden.}
Neem volgend jaar de hele maand januari vakantie. Dan zijn je collega’s op 1 februari vast welvergeten dat ze jou nog geen beste wensen hebben gewenst.
{Mowl: om nou al mijn vakantiedagen er voor op te offeren.}
Gobbledegook to me !
{Mowl: maar niet wegblijven, hoor!}
Kijk, dat had ik nu ook. Het grote verschil is dat hier wel veel goeduitziende collega’s rondlopen. Straf is anders.
{Mowl: ik heb laatst erg van Diego genoten. Met het kerstgala, bedoel ik.}
Nieuwe bril?!
{Mowl: wil ook niet helpen. Oogkleppen misschien.}