 |
|
Op weg naar ’t station passeerde ik ’n jongen met z’n hond.
De jongen had ’n te grote baseballpet achterstevoren op z’n krullen. Hij droeg ’n gewatteerde jas en ’n spijkerbroek met ’n veels te laag kruis. Z’n loopje was waarschijnlijk stoer en lenig — maar ’t schoot niet op.
Bij de school even verderop zat ’n meisje op de stoep. Ze keek, tja, hoe zal ik ’t zeggen? Verveeld-chagrijnig, leek ’t me. Ongewild legde ik ’n connectie met de jongen. Toen ik na ’n honderdtal meter omkeek zag ik dat ik gelijk had gehad: de jongen zat, met de hond nog steeds aan de riem, op zijn hurken voor ’t meisje. Hij had ’n hand op haar knie gelegd.
[Toen ik even later met de trein langs dezelfde plek reed waren de jongen en ’t meisje verdwenen. Ook van de hond was geen spoor meer te bekennen. Wat ’n onbevredigend einde, dacht ik.]
Een moderne stadsromance.
{Mowl: zonder kop of staart.}
Je zou er een roman over kunnen schrijven
{Mowl: ’t begin heb ik al.}
Helaas zijn wij van een generatie die nooit zo stoer was.
{Mowl: zeker weten.}
Or a new beginning.
{Mowl: we weten niks.}