 |
|
Ik hoefde alleen maar in de lens te kijken en te lachen. Niet ondoenlijk voor ’n vijfjarige.
Zus lukte ’t in elk geval. En Broer kon ’t ook. Maar wat de fotograaf ook deed: mij kreeg ie niet aan ’t lachen. Met als resultaat dat ik, als enige, bloedserieus op de foto sta die Zus had bedacht als cadeau voor de zilveren koperen trouwdag van onze ouders. Jarenlang had de ingelijste plaat daarna ’n prominente plaats in de ouderlijke woonkamer. Ondanks m’n gevoelloze blik.
Ach, twee van de drie kinderen welopgevoed is niet slecht. D’r zijn zat gezinnen waar ze ’n lager moyenne hebben.
[Toen Zus me onlangs belde om te vragen of ik wist waar deze foto was, realiseerde ik me ineens dat ik de prent in geen tijden meer gezien had. Ik kon d’r weer niet om lachen.]
Die foto hangt inmiddels natuurlijk in het Gemeentemuseum.
{Mowl: helaas.}
Waarschijnlijk uit het zich gehaald om verkleuring te voorkomen:-)
{Mowl: best mogelijk.}
You were probably
not breastfed.
{Mowl: ik hou niet van vanille.}
Geconfronteerd met die norse blik vroeg ze zich telkens weer af: wat heb ik verkeerd gedaan? In de kast met dat portret!
{Mowl: nors was ’t niet. Eerder emotieloos. Maar wel lief.}