 |
|
De avond was gevallen. Ik zat in m’n flanel allenig op de bank: Brrrr was werken. Pim had ’n plekje gevonden tussen m’n benen en Miesje lag gekruld op de opgevouwen foulard. Kaarsjes aan. Kruidenthee bij de hand. De telefoon ging. Brrrr.
“Ja.” zei ik. “Nee, niks bijzonders. (…) Tuurlijk liefje. (…) Ja, natuurlijk heb ik m’n kleren weer netjes opgehangen. (…) Nee schatje, natuurlijk niet over die natte spijkerbroek. Die moet toch eerst drogen. (…) Schatje. (…) Nee, ik heb verder ook niks. (…) Ik mis je. (…) Nee, ik meer van jou.” Ik beëindigde de verbinding.
Nog even keek ik naar de telefoon. Wat is ie toch lief. dacht ik vertederd. Toen tilde ik Pim op tussenuit m’n benen. Miesje sprong van de bank.
“Hopla.” zei ik. “Papa moet even naar boven. Even ’n illusie voortzetten.”
[Even later was ik weer terug en hingen de kleren zoals ze hangen moesten. Pimmetje en Mies kropen weer bij me op de bank. De thee was nog warm.]
Kleren ophangen?…die moeten toch eerst luchten?..:)
{Mowl: de mijne niet.}
Maar nu weet Brrrr het ook! Oh neeeeee!
{Mowl: geeft niks, ik ontken toch alles.}
Mooi stukje.. relaties zijn goed als partners aan elkaars verwachting voldoen…
{Mowl: of elkaar in die waan laten.}
Soms heb je gewoon een liefdevol duwtje in de juiste richting nodig.
{Mowl: ik laat me graag liefdevol duwen.}
Het resultaat telt, tenslotte! De precieze loop der gebeurtenissen laat zich achteraf doorgaans moeilijk of helemaal niet reconstrueren. Goed gedaan!
{Mowl: dacht ik ook.}