In het Nederlandse streek- en stadsvervoer rijden nu autobussen die voor gebruik in een draaimolen meteen zouden worden afgekeurd. Wouter Klootwijk
Te laat besefte ik wat mijn begeerte zou kunnen breken.
Het was de eerste keer van mijn leven dat ik van een OV-chipkaart gebruik ging maken. Kinderlijk opgewonden verrekte ik mijn nek om te zien of de bus al kwam. Ik had geluk: ik hoefde niet lang te wachten.
De bus kwam, stopte en opende de deuren. Binnen hield de buschauffeur zijn stempeltje al klaar. Maar toen had ik mijn nieuwe kaart al voor de lezer gehouden.
Piep! deed de lezer. De buschauffeur legde zijn stempel weer terug. Hij leek teleurgesteld.
“O, het spijt me.” schrok ik berouwvol maar te laat.
“Het geeft niks.” zei de buschauffeur vlak. Hij sloot de deuren achter me en reed weg zonder me verder nog aan te kijken.
[Ik heb nog een gebruikte strippenkaart in mijn portemonnee, dacht ik. Misschien dat ik hem er de volgende keer mee ga verrassen.]
Heb je wel opgelet, die kaart gaat je geld kosten hoor…
{Mowl: net als de strippenkaart, dus.}
Niet alle vooruitgang is vooruitgang.
{Mowl: zo is dat.}
En dat was nog maar het “inchecken” … je bent aan het einde van de rit toch niet vergeten, weer “uit te checken”? Bij dit soort vernieuwingen wordt vliegen met een vliegmasjien kinderspel. Daar heb ik nog nooit hoeven uitchecken, daar word ik vriendelijk toegesproken en meermaals bedankt wanneer ik het vervoermiddel in kwestie verlaat.Overigens verdienen alle buschauffeurs onze volle steun en sympathie! Ook als het klootzakken zijn …
{Mowl: zonder hen kwamen we nergens. Totdat we onbemensd OV krijgen, natuurlijk.}