Hoe minder een mens ziet, hoe groter zijn geloof. Virginia Woolf

God Houdt Van Jullie verzekerde het kaartje in de brievenbus. Ik had meteen een sterk vermoeden wie de afzender kon zijn.

“Die vrouw daar aan de overkant,” wist ik, “die ziet er zo gelovig uit.”

“Hoe ziet een gelovige eruit?” wilde Lief weten.

Hier haperde ik – Lief had het niet zo op vooroordelen.

“Nou, gewoon,” begon ik, in de hoop dat die redenatie afdoende zou zijn. Lief keek alleen maar afwachtend. Ik kon dus beter eerlijk zijn, nu.

“Zoals zij,” zei ik, wetende dat ik de argumentatie verloren had.

Lief knikte. Hij keek naar de overkant – daar zat de vrouw op het balkon. Ze deed alsof ze een boekje las, maar intussen hield ze ons in de gaten. Dacht ik. Hij zwaaide allervriendelijkst naar haar. Ik voelde me terechtgewezen over mijn eigen vooringenomenheid. De buurvrouw leek niks te merken.

“Ik vertrouw haar ook niet,” mompelde Lief glimlachend, “die schijnheilige kwezel.”