En tot besluit aten wij:
als twaalf uurtje
een half eendje.
Kadé Bruin
“Kom op, we hebben vergadering.” zei De Ouwe tegen mij.
“Ja maar, ik moet…” probeerde ik. De Ouwe deed de deur naar de vergaderverdieping open.
“Niks mee te maken.” zeidie. “We zijn al te laat.”
Heel even twijfelde ik nog, maar ik besloot te gehoorzamen en volgde De Ouwe naar boven.
De vergadering duurde een uur – ruim een uur. En ruim een uur wiebelde ik op mijn stoel. Mijn inbreng was gering, dit keer. Zeg maar nihil. Ik zat gewoon mijn tijd uit. Al wiebelend.
“Ik geloof dat dit het was.” zei de voorzitter. Ik schoof mijn stoel naar achteren.
“En nu lopen.” zei ik.
[“Op weg naar de koffie?” riep iemand me achterna. Het antwoord bleef achterwege. Haastig rende ik de trap af in de belofte van de naderende opluchting. De hemel was in handbereik.]
Waarom beginnen jouw enkele aanhalingstekens ook onderaan de regel. Dat is toch niet gebruikelijk?
{Mowl: maar wel Nederlands.}
Ik dacht dat dat alleen voor dubbele aanhalingstekens gold.
{Mowl: dat zou discriminatie zijn.}
Leuke ‘eendje in glas’ foto 🙂
{Mowl: als je m’n vorige reactie op jouw zegje had gelezen, zou je dit niet zo hebben geuit.}
aww toch wel hoor. ‘k Ben niet zo rancuneus.
*schrapt René nu ook van de ‘kerst cadeautjes’ lijst.
{Mowl: gelukkig ben je dat snel weer vergeten.}
Fijn dat er wc’s zijn
{Mowl: ja toch?}
Je bent gek dat je je zo laat commanderen.
{Mowl: ik weet ’t.}
Onder druk bereik je vaak de beste (vergader)resultaten.
{Mowl: is dat zo?}
Few can resist
when nature calls.
{Mowl: alleen met de grootst mogelijke moeite.}