De oude buren waren in haar huis aan het rommelen, moeder keek toe. Toen ik haar omhelsde, merkte ik hoe klein ze was. Ik dacht: zou ze weten dat ze dood is?

“Wat jammer dat je zo weinig hebt meegenomen,” zei ze. Ze wist het dus.

“Ik was boos,” antwoordde ik. Ze knikte.

“Dat begrijp ik,” zei ze. “Misschien kun je het hun vragen?” Ze wees naar de buren. “Ze kunnen mij niet zien,” zei ze, “dus jij moet het zelf doen.”

Ik kende ze eerlijk gezegd niet, maar de buurvrouw reageerde heel aardig.

“Vraag om de wandelstok,” zei moeder, “die vond je zo mooi.”

Ik herinnerde me inderdaad een mooie, houten stok met metalen plaatjes uit Zwitserland, maar die stond er niet meer. Alleen een kruk van de kruisvereniging, waar ik niks meer van wist. En heel veel snoep. Uiteindelijk verliet ik de woning met een zakje after eight.