Voor het raam stond een reusachtige beer in een omhelzing met een kleiner exemplaar. We bleven even staan kijken.

Het was het resultaat van een eigentijdse Uitdaging, wist ik, die hoorde in de rij jeugdfoto’s tonen op internet en op zoek gaan naar de nummer één-hit op je geboortedag. Vrij onschuldige bezigheden, geef ik onmiddellijk toe, maar mijns inziens tamelijk lijzig en zerp en bepaaldelijk niet de gegeven boude benaming waardig.

Maar de beren her en der voor het raam kwalificeerde ik welwillender, bijna vertederend. Ze waren bedoeld, veronderstelde ik tenminste, om de passanten dezer dagen een glimlach te bezorgen. In ons geval lukte dat. Daarom bleven we staan kijken.

Een meisje kroop vanachter de pluchen knuffelbeesten vandaan en zwaaide. Aan de andere kant van het venster zwaaiden we terug. Ik stak zelfs een duim op.

Het meisje glimlachte en verborg zich daarna weer.

“Tot de volgende voorstelling,” zei ik.