Een mens heeft vele vijanden als hij met zijn rug tegen de muur staat. John Clarke (1932)

’n Trio duiven had de merel omsingeld. De zwarte vogel stond strak tegen ’n bakstenen muurtje aan, terwijl ’t dreigende drietal om hem heen hupte. Meer gebeurde d’r niet.

Op ’n bankje, even verderop, zat ’n man van onbestemde herkomst. Hij had ’n reistas in z’n handen, die die, voorovergebogen, tussen z’n benen, even boven de grond liet zweven. Z’n hoofd was gebogen; hij leek iets te prevelen, te bidden misschien.

Ineens liet ie de tas uit z’n handen glijden. Die viel met ’n lichte plof op de grond. De duiven vlogen op. De merel wachtte enkele ogenblikken, voordat ie ’n paar stapjes deed. Dan pikte die naar iets op de grond.

De man liet z’n hoofd zakken in z’n handen. Hij schokte zacht.

[Ik was getuige geweest van ’n koningsdrama, realiseerde ik me.]