 |
|
Warme melk met ’n beschuit en suiker. Ik at ’t als kind zo graag, maar ik was de smaak en de geur bijna kwijt. Tot m’n mond weer proefde en m’n neus weer rook.
Bij belangrijke gebeurtenissen weten mensen precies wat en waar ze aan ’t doen waren. Toen president Kennedy vermoord werd, zat ik voor de kachel te spelen met m’n speelgoedboerderij. De zwartwittelevisie stond aan en Moeder was aan ’t strijken. En op Elf September zat ik weer voor de tv, ademloos te kijken hoe twee vliegtuigen zich in de Tweelingtorens boorden.
Maar van hoe en wanneer de smaak en de geur van warme melk met ’n beschuit en suiker weer terugkeerden herinner ik me niks. Dat was d’r gewoon ineens. Zonder uur of duur.
[’t Idee dat dit dus minder belangrijk zou zijn, slaat nergens op.]