Op het station stond vanmorgen een oranje-fan.

Je ontkomt er bijna niet meer aan. Voetbal is alom. Even had ik de illusie dat ik er immuun voor zou zijn, dat het me niet zou raken. Maar heel Nederland is één grote kleuterschool geworden.

De genoemde fan droeg een – uiteraard – oranje t-shirt met daarop de tekst ‘Noch Ein Mal’. Ik neem aan dat deze zinsnede duidt op een eventuele overwinning, vanavond. Want dan moeten ‘we’ tegen ‘hun’. In Duitsland zelf schijnt het een oase van voetbalrust te zijn. Hier zijn hele straten in staat van paraatheid gebracht.

Op tv hoorde ik een mevrouw zeggen dat dat toch het minste was, wat ze kon doen. Ze had het over de zee aan oranje vlaggetjes, gelijkgekleurde partytenten, malle mutsen en fiere leeuwtjes die haar straat opsierden. Op de achtergrond zag ik haar buurtbewoners hossen.

Hossen.

Dit alles, zo zei de dame, om ons voetbalelftal te steunen.

Volgens mij ontvangt ons elftal in hun hotel in Portugal geen TV Gelderland. Ik weet ook niet of de eventuele aanblik van straten vol weekdieren voor een verhoogde inzet zorgt.

[Op de foto zie je iemand die duidelijk een probleem heeft met zijn of haar loyaliteit. Ik doe niet moeilijk. Ik draag vandaag mijn Italia-t-shirt.]